Yirmi üç artı yirmi üç

İki gün bir gece tur. Ne çok şey sığar titreşimli sert koltuklu yolculuklara. Oğuzuyla, Alisiyle ve Halilin Fatmasıyla karışan tatlı bir yolculuk. Nasıldır bilirsiniz ne yaşadığınız değil kiminle yaşadığınız.. İyi ki sizle yaşamışım. İki günde gönlümde dolup şiir olarak taşanlar.

Sarı, kemerli bir duvar
Uzun bir yolculuk anısı
Gelip geçenlerin tekrarı
İzler aynasıdır insanlığın

Uzun yollar yorucu belki
Tarihin yaşadığı yerler gördüm
Uzunca bir sınır sekiz metre
Ayrılığın acısını gönlüme gömdüm

Dar sokaklarda soluk gölgeler
Müziğin ritmini ayağımda duydum
Urfa'nın ezelini, ebedini
Balığının pulunda yüzerken buldum

Ateşe atılırken İbrahimler
Kalbimizin söndüğünü gördüm
Kulaç alırken Gazze'ye gemiler
Kendimi kendi elimle gömdüm

Mardin Urfa'ya baktığında
Umut benim de ekmeğim
Zaman geriye aktığında
İşte İstanbul yeni dileğim

Amber ışıklar altında
Midyat'ta akşam sefası
Mezopotamya'ya karşı
Süzülür yarin sedası

Suyunda gezinir ayaklarım
Beyaz suyun akışında
Kemençenin nağmeleri
Yüreğimin bakışında

Dara'dan bize kalanlar
Ürpertiyor hepimizi
Kimler gelmiş kimler geçmiş
Bulur mular gelenler izimizi?

İki güne bir dünya, sen söyle sığar mı?
Arada uzun yollar, yar seni duyar mı?
Doğruymuş, kalpten kalbe yol var
Belli ki yaşanacak çok şey var

Midyat - 5.10.2025

---

Yirmi Üç Artı Yirmi Üç

Bazen bir yolculuk, gidilen yerlerden çok, yan yana yürünmüş sessizlikleri hatırlatır.
Bu şiir, iki günün içine sığan bir ömrün kısa özeti gibi…
Midyat’ın taş sokaklarında yankılanan kahkahalar, Urfa sıcağında bir anlık sessizlik,
ve belki de her satırda bir tebessümün izi.
“Yirmi Üç Artı Yirmi Üç”, yaşanmış bir anının değil, hissedilmiş bir beraberliğin şiiri.